Vandaag (20-11-2012) hebben wij, de uitgeprocedeerde vluchtelingen die sinds 19 september actie voeren op het tentenkamp op de Koekamp in Den Haag, de commissieleden van de commissie voor Immigratie, Integratie en Asiel, en staatssecretaris Fred Teeven een brief overhandigd. In de brief beschrijven we onze situatie en geven wij ons idee voor een goede oplossing. Zie hieronder de brief:
Vluchtelingenkamp Den Haag, 19-11-2012
Wij zijn de vluchtelingen die al sinds 19 september 2012 in het tentenkamp in Den Haag verblijven. Wij staan al jaren op straat, zonder enige hulp van de Nederlandse staat; wij zijn volledig rechteloos. Wij kunnen niet terugkeren naar het land waar wij vandaan komen, maar ook hier in Nederland worden onze mensenrechten genegeerd door de overheid. We mogen niet werken, hebben geen huis, krijgen geen zorg, en staan ook letterlijk in de kou.
Wij zijn gevlucht om verschillende redenen, maar we hebben allemaal gemeen dat wij in het land waar wij vandaan komen ons leven niet zeker zijn. Dat kan onder andere zijn door oorlog, een dictatoriale of ontbrekende regering, etnische conflicten, politieke vervolging of andere redenen. Veel van onze vrienden en familieleden hebben deze onveilige situatie niet overleefd. Velen van ons zijn bedreigd door terroristische groepen en hebben familie verloren door aanslagen en aanvallen van zulk soort groepen. Onder deze druk zijn wij gevlucht naar een land waar wij dachten wel een veilig bestaan te kunnen opbouwen.
Maar volgens de IND moeten we terug. Dit kunnen wij echter niet, waardoor wij door de IND op straat zijn gezet in de hoop dat we door deze druk alsnog terug gaan. Velen van ons hebben tussen de 6 en 18 maanden vastgezeten in detentiecentra en zijn daarna weer op straat gezet. Al deze ellende brengt veel psychische problemen met zich mee, maar ook daarvoor krijgen wij geen hulp.
We hebben sinds we onze actie in de vorm van een tentenkamp zijn begonnen tweemaal een brief ontvangen. Een van de IND en een van het Ministerie van Justitie. Deze twee brieven hadden dezelfde strekking. Wij kunnen 30 dagen opvang krijgen in een vrijheidsbeperkende locatie (VBL) als wij meewerken aan terugkeer. Wij kunnen dit echter niet als een serieus aanbod zien, want als er serieus naar onze zaak word gekeken zou men ook tot de conclusie komen dat wij niet terug kunnen. Wij vragen de Nederlandse politiek dan ook om goed naar onze zaak te kijken, want terugkeren naar het land waar wij vandaan komen is terugkeer naar geweld, marteling of zelfs de dood.
Zo zou bijvoorbeeld oud-minister Gert Leers afgelopen september afreizen naar Irak om daar te praten met de minister van migratie en asiel. Dit heeft hij echter niet gedaan. Wij hebben vanaf die tijd niets meer vernomen dat er iemand met een serieuze oplossing bezig is.
Wij kunnen ons mensenrecht niet halen in het land waar wij vandaan komen, maar ook hier in Nederland wordt het mensenrecht ons ontzegt. Wij vallen tussen wal en schip en zitten al jaren in onzekerheid.
Het mensenrecht geldt voor ieder mens en is niet gebonden aan het land waarin iemand zich bevind.
Als hier echter geen enkel land verantwoordelijkheid voor wil nemen, worden onze mensenrechten niet meer dan holle retoriek. Waar is ons mensenrecht dan?
Wij willen een normaal leven net als ieder ander mens. Geen onzekerheid meer, en niet meer te hoeven leven op straat zonder enig vooruitzicht. Wij willen ons kunnen ontwikkelen, en participeren in Nederland. Er moet een echte oplossing komen voor ons, niet dat wij weer worden weggestopt in een AZC of VBL waar we weer eindeloos moeten wachten om uiteindelijk weer op straat te worden gezet.
Wij willen opvang, maar zonder stempelplicht en constante repressie. Onze dossiers moeten weer heropend worden. Er zou ook toezicht moeten zijn van een onafhankelijke organisatie die toeziet op een goed verloop van deze procedure. Op de IND alleen is helaas niet te vertrouwen. We willen niet dat ons probleem slechts word verschoven, maar dat er daadwerkelijk wat gebeurt met onze situatie.
We willen een normaal leven net als iedereen. We willen werken voor ons geld, een studie kunnen volgen, in een huis wonen en sociale contacten kunnen opbouwen en onderhouden. En uiteindelijk een legale status zodat we na jaren van oorlog, problemen, detentiecentra een echt waardig bestaan kunnen opbouwen.
Wij verblijven nu in Nederland, en kunnen of mogen nergens anders heen. Nu wij hier zijn, zou ook de Nederlandse overheid haar verantwoordelijkheid moeten erkennen. Wij zijn vluchtelingen, maar op de allereerste plaats zijn wij gewone mensen. Net zo als Nederlandse burgers mensen zijn. Het kan en mag niet zo zijn dat wij in Nederland geen recht hebben op de meeste basale zaken. Onze mensenrechten vervallen niet plotseling omdat de Nederlandse overheid liever heeft dat wij vertrekken. Wij hebben ook rechten, en wij willen dat Nederland deze rechten respecteert, en ons een menswaardig bestaan laat leiden.
Met vriendelijke groet, de vluchtelingen van het Recht op Bestaan tentenkamp op de Koekamp in Den Haag
Voor persoonlijke verhalen van vluchtelingen van het tentenkamp in Den Haag zie hier.
Voor meer informatie over het vluchtelingenkamp Recht op Bestaan zie: http://www.rechtopbestaan.org
